Στο Λονδίνο γνωρίστηκα και συνεργάστηκα με την Μαρία Φαραντούρη και με την κορυφαία τραγωδό Ασπασία Παπαθανασίου. Με την Μαρία Φαραντούρη κάναμε συναυλίες στο Λονδίνο και στην Ιταλία με στόχο την κινητοποίηση της κοινής γνώμης για την απελευθέρωση του Μίκη Θεοδωράκη και των άλλων πολιτικών κρατούμενων της χούντας. Με την Ασπασία Παπαθανασίου συνεργαστήκαμε κυρίως σε δύο projects. Στον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, που κυκλοφόρησε σε δίσκο LP με θεατρική απαγγελία του έργου από την Ασπασία σε δική μου μουσική υπόκρουση και στην τραγωδία «Σίβυλλα» του Άγγελου Σικελιανού που παρουσιάστηκε στο Cambridge Theatre του Λονδίνου. Κατά την ίδια περίοδο έγραψα και αρκετά τραγούδια, πολιτικού κυρίως περιεχομένου, πάνω σε διάφορα ποιήματα όπως και σε δικούς μου στίχους.

Το 1970 Μίκης Θεοδωράκης αφέθηκε ελεύθερος και βγήκε στο εξωτερικό. Μου ζήτησε να ενορχηστρώσω το ‘Πνευματικό Εμβατήριο’ του που παρουσιάστηκε σε μεγάλη συναυλία έργων του στο Albert Hall με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Εγώ διεύθυνα το πρώτο μέρος της συναυλίας και ο Μίκης το δεύτερο. Τραγούδησαν η Φαραντούρη, ο Καλογιάννης και ο Τζον Θεοχάρης. Με τον Θεοχάρη (απόφοιτο της RADA, της περίφημης Ακαδημίας Θεάτρου) έκανα και την πρώτη θεατρική μου δουλειά στην Αγγλία γράφοντας την μουσική για την «Σαμία» του Μενάνδρου. Τα χειρόγραφα τού έργου είχαν μόλις βρεθεί και κατέληξαν στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC που ανέλαβε να το πρώτο-παρουσιάσει από το ραδιόφωνο. Η παραγωγή, σκηνοθετημένη από τον Θεοχάρη, προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον. Από την μουσική μου στην «Σαμία» με ‘ανακάλυψε’ και το περίφημο BBC Drama Department και έγινα τακτικός του συνεργάτης γράφοντας μουσική, στα χρόνια που ακολούθησαν, για δεκάδες θεατρικές του παραγωγές.

Την ίδια περίπου περίοδο άρχισε η συνεργασία μου και με την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, αρχικά κυρίως σε εκπομπές μουσικού/λογοτεχνικού περιεχομένου. Σε κατοπινή φάση έγινα διευθυντής της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC για τρία χρόνια.

Τον Απρίλιο του 1974, λίγους μήνες μετά την φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου και ακόμα λιγότερους μέχρι την πτώση της Χούντας, η Μαρία Φαραντούρη τραγούδησε στο κατάμεστο Round House του Λονδίνου το «Κάντο Χενεράλ» του Θεοδωράκη και τον δικό μου κύκλο τραγουδιών «Εξορία και Νοέμβρης 1973» σε ποιήματα του Βασιλικού και σε δικά μου.

«Το καλοκαίρι του 1974 η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Αποφάσισα τελικά να παραμείνω στην Αγγλία. Οι μουσικές αναθέσεις από το BBC Drama Department ήταν πλέον αρκετά συχνές και κάποιες από αυτές συνέβαλαν αποφασιστικά στην διαμόρφωση του γενικότερου μουσικού μου προβληματισμού. Σε εκείνη την φάση, το πιο σημαντικό για μένα, ήταν ότι οι μουσικές αναθέσεις από το BBC μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω εκλεκτούς μουσικούς σολίστ – ερμηνευτές και μουσικά σύνολα και να συνεργαστώ μαζί τους σε ηχογραφήσεις και σε συναυλίες.

Στην Ελλάδα, εκείνα τα χρόνια και μέχρι περίπου το 2000, η μουσική μου παρουσία περιορίστηκε, όχι πάντως από δική μου επιλογή, στον θεατρικό χώρο. Συνεργάστηκα ως συνθέτης με Θεατρικούς Οργανισμούς όπως το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, το Κρατικό Βορείου Ελλάδος, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και προπάντων την Θεατρική Ομάδα «Δεσμοί» της Ασπασίας Παπαθανασίου.

Το 2005 εγκαινιάστηκε επίσης – και έκτοτε εξελίσσεται – η πολύ γόνιμη συνεργασία μου με το ΘΕΠΑΚ (Θεατρικό Εργαστήρι του Πανεπιστημίου της Κύπρου) και τον σκηνοθέτη/δημιουργό του, τον ποιητή Μιχάλη Πιερή. Η συνεργασία με το ΘΕΠΑΚ ξεκίνησε με τον Μεσαιωνικό «Ερωτόκριτο» που σε μεγάλο βαθμό με ξαναέφερε στους γοητευτικούς δρόμους του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού.

Σήμερα, το τραγούδι αποτελεί και πάλι ζωτικό κομμάτι της δημιουργικής μου πορείας, μαζί με τις αναζητήσεις μου στο Θέατρο του Ήχου και στην σχέση Μουσικής και Λόγου.