Στα δεκαέξι πήρα το Πτυχίο μου στο βιολί από το Εθνικό Ωδείο της Κύπρου. Στις εξετάσεις, εκτός από τα κοντσέρτα του Μότσαρτ και του Μέντελσον έπαιξα και την Ραψωδία για βιολί και πιάνο, ένα από τα πρώτα ολοκληρωμένα έργα μου. Στα χαρτιά μου υπήρχαν ήδη κάποιες έτοιμες παρτιτούρες και δεκάδες σκίτσα, σχέδια για όπερες, συμφωνίες , κουαρτέτα.

Στα είκοσι μου δίδασκα στο Εθνικό Ωδείο της Αθήνας.

Τότε ανακάλυψα τα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και άνοιξε μέσα μου ένας καινούριος κόσμος. Άρχισα να γράφω και τραγούδια. Το πάθος μου για την θάλασσα με οδήγησε στον Καββαδία. Πιστεύω ότι ήμουν ο πρώτος που τον μελοποίησε. Κάποια από εκείνα τα θαλασσινά μου τραγούδια τα τραγούδησε στις ‘Εσπερίδες’ ο Γιώργος Ζωγράφος. Τότε γνώρισα και τον Παύλο Μάτεση και έφτιαξα τραγούδια και σε δικούς του στίχους. Δύο από αυτά («Ο Τζίμης απ’ το Κάρντιφ» και «Ο Ναύτης από τον Απείρανθο») τα τραγούδησε η Πόπη Αστεριάδη σε δίσκο της Lyra. Σε ποιήματα του Μάτεση συνέθεσα και έναν κύκλο από οκτώ τραγούδια με τον τίτλο «Πατριδογραφία». Σατυρικά, γλυκόπικρα, δεικτικά τραγούδια που όμως η Λογοκρισία τα απέρριψε ως ‘ακατάλληλα προς κυκλοφορίαν’ και δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ. Η κατάσταση στην Ελλάδα της χούντας ήταν ασφυκτική.

Με τον Γρηγόρη Μπιθικότση ηχογράφησα σε δίσκο της Columbia δύο άλλα τραγούδια μου και έφυγα για το Λονδίνο.